Ik kan het niet laten om toch nog even wat te schrijven over de Roparun. Morgen vertrekken Bart en ik met ons hele team richting Frankrijk, waar we om 14:20 zullen starten aan een estafetteloop van 48 uur, om maandag rond 16:00 aan te komen in Rotterdam.
Ik ben onder de indruk van de enorme hoeveelheid tijd en moeite die het hele team heeft gestoken in de voorbereiding. Ondanks dat we elkaar als team nog maar één keer hebben ontmoet, is er nu al een gevoel van saamhorigheid. Dat belooft sowieso een mooie ervaring te worden tijdens de run. Wat ik extra bijzonder vind, is dat maar liefst 14 van de 23 teamleden zelf kanker hebben gehad, voor wie een onderneming als deze toch nog wat extra spannend is.
Pas had ik het met een van mijn teamgenootjes over hoe je zelfbeeld als jongvolwassene met kanker wel wat geschaad kan worden. De meeste mensen tussen de 20 en 35 zijn druk bezig met carrière maken, huizen kopen, enzovoorts, en door kanker word je behoorlijk aan de zijlijn gezet. Ook ben je vaak langere tijd afhankelijk(er) van anderen en moet er rekening met je gehouden worden. Terwijl je leeftijdsgenoten doorgaans gelukkig blaken van de energie. Voor mijzelf sprekend kan ik soms van het gevoel balen dat ik nu achterop hobbel, met nog 2 jaar studeren te gaan terwijl ik me niet helemaal meer student voel en velen om mij heen afstuderen en volgende stappen zetten in hun leven.
Maar ook benoemden we in dit gesprek naar elkaar dat het eigenlijk jammer is dat we onszelf zo zien, en vaak het gevoel hebben dat we iets moeten bewijzen. Ik zie namelijk ook in mijn lotgenoten die ik heb ontmoet, dat ze liever zijn geworden voor zichzelf en anderen. Dat ze niet per se door het leven huppelen, maar wel extra hard genieten van mooie dingen. Dat ze nieuwe avonturen begonnen zijn: een andere studie, baan, een boek schrijven, enzovoorts. Dat ze zich met hart en ziel inzetten voor andere lotgenoten: door dit soort sportieve activiteiten, vrijwilligerswerk bij bijvoorbeeld Powder Days, en noem maar op. En dat we uitdagingen niet uit de weg gaan maar dit soort ‘idiote’ ervaringen aangaan met een nuchtere en enthousiaste instelling: we gaan er gewoon voor en zien wel waar het schip strand! In ieder geval willen we ons niet laten tegenhouden door angst. Regelmatig hoor ik de befaamde Pippi-quote terugkomen: Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.
Maar ik heb nog veel te geven hoor
Ik draag mijn littekens met trots
Ik heb er nеt zoveel als iedereen
Alleen heb ik zе niet verstopt ~Matthijn Buwalda
Pas lag ik nog met een andere teamgenoot in een deuk om het knotsgekke idee om een onderneming als de Roparun te ondernemen met 14 AYA’s waarvan veel nog kampen met minder energie of andere bijwerkingen. Maar door bovenstaande instelling denk ik juist dat we er een succes van gaan maken. Dit zijn mensen die al enorme uitdagingen hebben overwonnen, zichzelf en hun grenzen misschien wel beter kennen dan anderen, en ook de rest van het team meenemen in het tonen van kwetsbaarheid en vragen om hulp. What can go wrong?!
Ik maak nog wel even van de gelegenheid gebruik om een lans te breken voor Powder Days: door al hun inspanningen creëren zij een omgeving waarin wij elkaar als lotgenoten mogen leren kennen en waarin wij deze mooie dingen in elkaar en onszelf mogen (her)ontdekken. Daarom gaan al mijn teamgenoten en ik dit weekend ons uiterste best doen om de Roparun tot een mooi einde te brengen om nog meer van dit soort projecten te steunen.
I’d walk a million miles just to see you smile ~Martin Garrix
Wil je op de hoogte blijven tijdens de run, dan kan je deelnemen aan deze community op whatsapp: https://chat.whatsapp.com/KAzCqUYvzGmEIDMRJPZwVU. Hierin zullen door de beheerders regelmatig updates worden gestuurd. Ook kun je op deze site volgen waar ons team (team 195) is: https://roparunlive.nl/#. Je kunt ons nog steeds sponsoren via: https://www.roparun.nl/fundraisers/anke-kempeneers
Enorm bedankt aan iedereen die meeleeft op wat voor manier dan ook!
Anke Kempeneers
16 mei 2024
https://oncolooginspe.wordpress.com/2024/05/16/roparun/
