De verwachting dat het leven ooit weer precies zo gaat zijn als het was vóór de diagnose.
“Ik was jong en gezond toen ik de diagnose kreeg, hoe zorg ik dat het niet terug komt?”
“Praten over kanker kan mensen ongemakkelijk maken. Sommige vrienden vermijden me en weten niet wat ze moeten zeggen.”
“Ik sportte altijd op hoog niveau, nu kan ik de ene dag heel veel, de andere dag helemaal niks. Vrienden vinden het moeilijk om hier rekening mee te houden.”
“Ik had altijd in gedachten om een gezin te hebben rond mijn 28ste, niet een vervoegde menopauze.”
“Als ik direct over mijn verleden vertel schrik ik nieuwe partners misschien af en wat vinden ze van de littekens op mijn lichaam?”
Onredelijke verwachtingen over terug naar “normaal” gaan kunnen depressies veroorzaken.
Kans op andere vormen van kanker is groter, daarnaast kunnen er late bijwerkingen zijn. “Ineens zat ik tussen allemaal bijna gepensioneerden in het ziekenhuis voor een staaroperatie, kwam door de bestraling die ik heb gehad.”
Voor veel jongvolwassenen is werken moeilijker of is het moeilijk om zingeving te vinden in het werk dat ze daarvoor deden. “Na mijn ziekenhuisperiode vond ik het moeilijk om mensen op kantoor zich zo druk te zien maken over oppervlakkige zaken.”
Verzekeringen zijn moeilijker af te sluiten en het is moeilijk een hypotheek te krijgen voor het kopen van een huis.
Door uit je “comfortzone” te stappen met anderen die ook met uitdagingen om moeten leren gaan (medicijnen, vermoeidheid, angst) worden deelnemers aan onze kampen “milder” voor zichzelf en leren ze om uitdagingen beter te plaatsen. Iedereen heeft uitdagingen, je moet doorgaan en van het leven maken wat je kan. Gedurende de week ontstaat er een gevoel van “community” bij de deelnemers. Hierdoor kun je op een ongedwongen manier ervaringen en verhalen met elkaar uit te wisselen. Iedereen kan op zijn eigen niveau “succes” vinden. De kick van een nieuwe vaardigheid leren en uitdagende dingen doen zorgt voor een “boost” in zelfvertrouwen
